CIKËL POETIK NGA ANJEZA DIELLI

GRUA

Oh e mjera grua
që fati të ra
të jetosh mes dy botësh
e me këmbët të shkelesh në dy tokë
e poshtë tyre të jetojë
humnera e vdekur
e mbi kokën tënde të ekzistojnë qindra “parajsa” të fshehura
e ti të qëndrosh pa lëvizur.

Kurmi yt të barazpeshojë;
flokët e tu t’i ndan era në dysh,
sytë të pabindur,
herë në erësirrë,
herë me zërat e dritës mbushen.

Oh e mjera grua ti!
U rritën në krahët e tua shelgje
që kishin etje
e me gjak u ushqyen
në pëllëmbën tënde,
mbinë lule të shumëllojta,
me vështrim lulëzuan,
prej zemrës dolën fllade e u shpërndanë
e gjoksi yt zbuluar mbeti
prej harresës, lodhjes a një dëshire
që pjesa jote e bukur të rrijë e zhveshur,
se aty fillon burimi e nuk e shter dot
as pikëllimi i dy boteve,
as fryrja e damareve të tua
që o Zot, të stërmunduar,
akoma kanë vrullin e fillimit
e me vendosmëri qarkullojnë ndjenjat nga të dyja anët e botëve,
nga errësira e kobshme
tek instrumentat plot shkëlqim të botës së Dritës
ku vetëm ti mundesh;
luan koncertin tënd
ashtu e ngarkuar,
e përgjysëmuar
me gjysmën e botës tërhequr
pas e gjysmën tjetër që ulëret.

Oh e mjera grua!
Ç’ fat të duash me të dyja duart!
Shurdhohesh prej maktheve
e ashtu e bërë mur a pemë;
a mos vallë lumë të jesh kufiri midis,
ai që ngjan me horizontin
a me vijën e sipërme të një strehe të kuqerremtë?
e sulmet të vijnë nga të dyja krahët ,
këmbët e tua janë zhytur thellë në tokë
e kanë lëshuar rrënjë,
e ty të duhet të mbrosh gjithë territorin,
e hija jote lufton me ty,
e dy botët duan të ngaterrohen.
Ulet poshtë qielli,
fryhet lart toka,
era e errësirës sjell tym e mjegul,
era e dritës është e lagur plot kristale të vogla;
të gjitha përplasen mbi ty
e keshtu u krijua deti.

Thellësia t’i përmbyti gjurmët e tua,
por kurmi yt si far drejtohet kudo
e lyp veç stuhira e prej gjoksit të majtë,
veç atij të majtit,
u lind drita si syri i një ciklopi.

Prej gjoksit të djathtë
u joshën përbindëshat,
dolën prej labirinthit të gjumit,
zgjuan dyshimet,
mbi kurriz sollën prej botës së përtejme,
Dashurinë.

Oh e mjera grua!
Sa vite t’u deshën ta ngjallje Dashurinë,
sa durim… ,
sa krisma vetëtimash e zhurmash të kota,
sa gërvishtje e shenja dhembjeje mbi trupin tënd;
atë gjysmëtrupi që anon nga errësira;
sa vonesa e kohë të humbura,
rrudha të vogla mbi ballin tënd
e ti e linde në errësire atë.

Dashurinë.
Doje që atëherë botët të bashkoheshin,
aty ku fillonte trupi yt i tërë,
hëna të ishte doreza e derës së madhe të drunjtë
që do hapte botën e re prej mishi e gjaku!

SISTEM

Vuri në vend këpucët, çantën e kapelen,
hapi air condition, mbylli dritaren,
zhurmën përjashta,
sistemoi vetminë e dy jastëkë
që nuk qenë në vijë të drejtë me divani;
ujiti lulen e vetme gjembaçe
e u shtri përtokë me fytyrën
në tavanin e pikturuar
gjithë yje.

Rreth mesnatës u zgjua;
mbi dysheme nuk gjeti asnjë yll,

lufta e yjeve kishte rreptësinë
e një uji të rrjedhshëm
që pushton etjet e mëdha
e shkretëtirën përveluese.

Mëngjesi i thinjur,
lë shenjat e gishtave mbi dritare
pa asnjë devijim nga ëndrra e vetme.
I kënaqur me veten parashikoi
rrëzimin e murit prej resh mbas vdekjes.

Atëhere askush s’mund të tregonte më asgjë…

PERANDORI ILUZIONESH

Rrëzohu poshtë si skenë teatri
e zbulo prapaskenat e rrëmujshme të jetës.
Qenka e rëndë kjo botë
qenka e fshehtë dhe e errët, nëntoka e gishtërinjve të tu.
Foshnja qajnë në të ftohtë,
prej frikës së njerkut a prej besimit te vdekja,
e engjëjt me një rrëke gjaku në ballë,
i vënë dru zjarrit.
Një vajzë e vogël humbi fëmijërinë,
duke ndërruar pelenat e vëllait të saj
e padrejtësitë bien si shiu.

Botë iluzionesh,
perandoria jote duhet grabitur
ditën.

ANONIM

Nuk ka qetësi,
asnjë shkëmb i gjallë nuk mbeti pas stuhisë.
Cektinat djegur janë e rrafshuar;
të thellat gjëmojnë si det
që mbyt veten përbindshëm.

Kujtesa më braktis,
nxjerr një dritë të imët si sinjal shpëtimi,
gjumi më shtrëngon si një Arushë e Madhe Polare
e kur zgjohem mendoj se ndoshta kam vdekur.

Durimi yt, skulpturë e gdhendur
pranë tryezës së ngrënies.
Ti pret e unë nuk vij dot.
Hesht…

Pemët copëtohen nën shikim
prej perdes gjysmë të hapur.
Nuk mendoj dot asgjë!
Ky lumë, tronditur prej lëkundjeve,
ka marrë ngjyrë dheu;
fryrë është e gërryen shtratin e vet.

Më ka përpirë njëmijë herë;
po aq herë më nxori në breg.
Kësaj here s’e kapërcej dot veten; rri urtë si një mace e lagur pa një reze drite mbi krye.

Kjo përsosmëri stuhish
po m’i mbyllka sytë,
duart m’i mbaka të zbehta,
zërin ma ndryshoka,
etjen ma shuan me rrebeshe shiu e unë në shtat,
vetëm me një hije të djersitur shqetësimi
që anonimisht e ka një emër.

EUFORIA E FJALËVE

Euforia e fjalëve është shpikje,
atje lumenjtë janë prej ngjyre dhe derdhen si lëng qershie jashtë gotës,

s’ka pikë referimi;
ka ca dhrmbje të vogla te kyçet e këmbëve, te gishtat e duarve, te damarët e qafës,
janë ca grimca të tejdukshme mendimesh që më çojnë në thellësi.

Përhapem dhe dielli më përthan,
zgjohem dhe lëkundem nën dritën e henës,
dashurohem dhe mbijnë në zemër pemë.

Kur u zgjova, luga më ishte e vogël,
këpucët e mëdha dhe fustani i ngushtë.
Në cilën anë zgjerohet bota?

PORT PA KUJTESË

Port i vogël pa kujtesë dora jote,
gur vullkani i zi poshtë selvisë,
përqafimi,
gjithë pafajësitë rrinë heshtur poshtë dritave të fikura,
komplot pasionesh që zhduken në tunele të errta;
aq pak dritë vezulloi, saqë u arratisën mendimet
drejt Paqësorit
dhe fluturuan dëshirat në hotele të vogla me udhërrefyes disa fusha misri aty në majë të rrugës,
pranova premtimin e syve.

PËRQAFOHU E NDAHU

Futja malit me kokë,
bëje fushbetejë për anoreksitë e vogla,
pendesave jepu shkelmin;
të bien si shkëmb nga mali
e të sheshojnë jetën e vdekur që përpëlitet
në duart që premtojnë,
pastaj zhgënjejnë.

Merr hov e ndaje veten prej sheqerit që të ngjit,
më këtë lloj mjalti artificial që rrëzon flokët,
t’i nxin dhëmbët e të rrudhos fytyrën,

përqafohu me stinët e ndahu menjëhere prej tyre,
mos prit sa të këmbehen,
ato janë hapa iluzionesh,
ti mos ndiq rrugët e tyre,
premtimet merri e futi ne shishe,
aty s’do të zenë vend në zemrën tende.

Fjalët lidhi në ndonjë balonë shumëngjyrëshe,
kanë nevojë për hapësirë e ajër,
mes dhëmbëve të tu kalbem e ngjasojnë të njëjta si dje si sot.

Lodhu derisa gishti i vogël i këmbës të protestojë për këmbmbajtje pa leje
e kur mos duash të dëgjosh më;
të hidhesh në ujin e kripur të detit.

Veç mua i dashur më jep ujë sërisht e sërisht nga duart e tua pa derdhur asnjë pikë;

është e shenjtë etja ime
e të denja këto buzë që prekin pëllëmbën;
që prej asaj dite që më premtove që lëkurës sime të re
do t’i gjeje një tjetër emër!

PËRRALLË

Një herë ngjitur
trungut të një peme,
fjeta e u zgjova me duar të lagura
që nxitonin të thaheshin nga djersa.

Një herë tjeter, mbi fytyrë rrëke të zeza
si degë peme të djegura;
e lehura e një qeni në mesnatë,
këmbëza e thyher e një karigeje,
zhurmat e errësirës
që fshihnin hijet në zgavër;
pemët ngjalleshin e ecnin drej meje.

Kur pushova së rrituri mjaftueshëm,
të fsheha ty,
brenda një gjetheje.

Dëgjova zëra jehonash
përthyer në harqet e krehura të maleve.
Me gjatë se kaq nuk do të kisha
shkuar, nese nuk do të më mbante
kureshtja e një përralle të hershme
që zgjon magjistricat
e pemëve u jep rininë e perjeteshme

Fjeti emri im dhe i yti
bashkuar një peme.

SHENJTËRI

Përmbi të gjallët është një cipë e hollë fryme, si muzg
e aty, koha ka nuancat e një nate vere.

E vërteta vjen në heshtje,
pa kombinime ngjyrash apo fjalësh;
është tingulli i tejzgjatur i një kreshendoje
që shënon jetën me akrepa ore.

Sot ngushëllimi ishte lot i pastër
që shemb shkëmbinj e tërheq detin pas.

Të gjallët u zgjuan po aq të gjallë sa dje,
ndërsa kohës i mungoi një milimetër prej shtatit.

Të gjallët vijnë era rutinë regjur në kotësi,
programuar e me barqe të fryrë,
poshtëruar nga era.

Të gjallët ngrejnë zërin gjykues e gishtin e madh tregues nga askundi;
sepse fjala është lëndinë ku nuk ulen dot sytë;
ky njerëzim të gjallësh me lugën e thikën nëpër duar, lëshonon jargë pa asnjë fjalë.

Përmbi të gjallët e kësaj bote u shenjtërua fjala,
në gurgullimën e një mendimi;
teksa në duar mbante të dashurën e gjithkohës
që sapo kishte fjetur.

Duhet konsideruar e përgjumur kjo jetë me stërkala realiteti;
koha piqet me ngut në frymën e një çmendurie
e lëshohen prej duarsh gjithfarë damarësh,
në formë fijesh shumëngjyrëshe.

Gjaku s’ka qenë kurrë një iluzion më vetmitar,
se ky qëndrim i gjatë me këmbët ngulur në ajrin e ftohtë.

Vdekja jeton në sytë e jetës si dhembje
e ajo duhet të shkojë, të shkojë…

CA ISHUJ QË UNË TANI I QUAJ TË MITË

I kam shetitur ishujt,
i kam shetitur gjatë,
kreshtat e tyre e ujin ndër këmbë,
hënat rrezevakëta mbi shkëmbinj të përulur,
që nuk e dinë fatin e tyre.
Rrugë të ngushta e dëshira për vetvrasje gjithandej,
e kafshë që bartin sende e njerëz me të njëjtin indiferentizëm,
e emri i ishujve më vjen si aromë prej librash e këngësh,
sikur kam shkuar aty para se të shkoja.
Në ishullin e Venerës
hidhërimet e erës janë si kamxhikë të fortë,
e deti një lindje mitologjish.
Prej grepit u kap mendimi
e u bë bashkëvuajtës i një kufome të neverishme
që mbasi vari veten dhe e ekspozoi mbi një trekëmbësh
që prekte qiellin,
i la sorrat t’i qëmtonin sytë.

O Zot i fuqive të plota,
përmbysi ishujt
e bëmë që ta shoh vdekjen si një mbytje të thellë!